Typowy las po imprezie turystycznej na orientację. Marsz na orientację (nie mylić z biegiem na orientację, który jest podobny ale inny) – rodzaj gry komputerowej w terenie, najczęściej w lesie, oscylującej pomiędzy biegiem a geocachingiem. W dużym skrócie polega na odszukiwaniu punktów w terenie, według mapy, którą przygotowali Wykonaj test nasilenia OCD. Chociaż konkretne objawy dotykające osoby z łagodnym i ciężkim OCD są takie same, ich różnicę można odczuć i określić ilościowo na podstawie intensywności objawów oraz stopnia, w jakim upośledzają one życie i funkcjonowanie. Dlatego bardzo ważne może być wykonanie badań i określenie nasilenia Zdaniem prof. Gruszczyk-Kolczyńskiej, dziecko poznaje przestrzeń w działaniu, poprzez własny ruch – obserwuje, czuje i nazywa swoje doświadczenia. Dlatego powinniśmy aranżować dla niego sytuacje poznawcze, zabawy i zadania do wykonania. Jak rozwijać u dziecka orientację przestrzenną? cash. Orientacja przestrzenna Jednym z obszarów z zakresu edukacji matematycznej, jaki poznają dzieci w wieku przedszkolnym, jest orientacja przestrzenna. A więc jak nauczyć przedszkolaki: odróżniać stronę lewą od prawej,określać kierunki i ustalać położenie obiektów w stosunku do własnej osoby? Zagadnienie orientacji w przestrzeni jest obszarem, z którym mamy styczność niemalże każdego dnia. Umiejętności z tego zakresu wykorzystujemy w wielu sytuacjach społecznych: w domu, w pracy, jak również w szkole i w przedszkolu2. Zdaniem Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej i Aleksandry Urbańskiej „orientacja w przestrzeni jest warunkiem dobrego funkcjonowania człowieka w otaczającej rzeczywistości. Jest to także umiejętność wymagana w szkole, na każdej lekcji, nie tylko matematyki”. Tak rozumiana orientacja przestrzenna stanowi podstawę do kształtowania i rozwijania kolejnych umiejętności z różnych obszarów wiedzy. O ile w przypadku dorosłych znajomość schematu własnego ciała czy umiejętności dotyczące określania położenia przedmiotów względem siebie nie sprawiają zbyt dużych trudności, gdyż są bardzo dobrze utrwalone w naszej świadomości, w przypadku dzieci nie wszystko jest takie oczywiste. Dlatego też ważne jest, aby wprowadzać dzieci w świat pojęć związanych z funkcjonowaniem w przestrzeni społecznej już od najmłodszych lat. Nauka orientacji w przestrzeni obejmuje kilka lat. Można wyodrębnić stadia, które określają kolejność wykonywanych wspólnie z dziećmi ćwiczeń: Znajomość schematu własnego ciała. Określanie położenia danego przedmiotu w odniesieniu do własnej osoby. Określanie położenia danego przedmiotu w stosunku do innej osoby. Określanie położenia przedmiotów względem innych obiektów. Kierunki, jakie powinny poznawać dzieci w odpowiedniej kolejności, to: pionowy: „nad”, „pod”, „powyżej”, „poniżej”, „na dole”, „w górze”, poziomy: „w przód, „w tył”, „ do przodu”, „do tyłu”, „w lewo”, „w prawo”. Orientacja w przestrzeni obejmuje także umiejętność orientowania się na kartce papieru. To np. wskazywanie i nazywanie rogów kartki, rysowanie szlaczków, labiryntów lub innych symboli czy obrazów zgodnie ze wskazówkami nauczyciela bądź innej osoby. Działaniom tym towarzyszy szereg instrukcji oraz konieczność wykazywania się znajomością kierunków przez dzieci. Odbywa się to jednak po przebyciu przez dziecko wcześniejszych etapów rozwijania umiejętności związanych z tym obszarem edukacji matematycznej. Rozwijając umiejętności dziecka dotyczące orientacji przestrzennej warto pamiętać o tym, że – jak wskazują Gruszczyk-Kolczyńska i Urbańska – „orientację przestrzenną kształtuje się przez dotyk, gest, ruch ciała i obserwację efektu przemieszczenia. Słowa, a więc nazywanie tego, co się czuje, czyni i widzi, towarzyszą takim doświadczeniom. Nieporozumieniem jest więc zastępowanie doświadczeń, wynikających z badania przestrzeni, słowną informacją. Również i obserwacja tego, co czyni druga osoba, nie jest wystarczająca” W ramach tego obszaru możemy wyróżnić trzy typy zajęć: ćwiczenia ruchowe, w postaci opisywania, określania czy umieszczania pewnych elementów w przestrzeni, rozwijające umiejętność dzieci w zakresie posługiwania się wrażeniami określającymi kierunki oraz położenie przedmiotów, ćwiczenia polegające na układaniu, rysowaniu itp. stosunków przestrzennych według określonego schematu działań, analizowanie ćwiczeń obejmujących orientację przestrzenną – za pośrednictwem słów i poprzez działanie. Poniżej przedstawiamy przykłady ćwiczeń do wykorzystania podczas pracy z najmłodszymi w przedszkolu i w domu: PRZYKŁAD 1. NAZYWAMY SWOJE CIAŁO Dzieci wraz z nauczycielką ustawiają się w kręgu. Po kolei każde dziecko wskazuje wybraną część swojego ciała i nazywa ją. Pozostałe dzieci naśladują gesty kolegi i koleżanki, powtarzając za nim, np.: „To jest moje ucho”, „To jest mój nos”, „To jest moja noga”. PRZYKŁAD 2. DOSTRZEGANIE SYMETRII W SCHEMACIE WŁASNEGO CIAŁA Nauczycielka przygotowuje na dużym brystolu wizerunek postaci. Następnie odgradza rysunek w połowie kartką papieru, tak aby powstały dwie symetryczne części. Wspólnie z dziećmi analizują poszczególne części ciała postaci i wskazują, co występuje w liczbie pojedynczej, a co w liczbie mnogiej. Zwracają uwagę na to że każdy człowiek ma parę oczu, uszu, jeden nos, usta i czoło, dwie nogi, ręce, łokcie, kolana itp. Następnie dzieci mogą wykonywać to zadanie indywidualnie. PRZYKŁAD 3. GŁOWA, RAMIONA, KOLANA, PIĘTY W celu utrwalenia poznanych części ciała pomocą może okazać się piosenka, którą wykonują – zarówno śpiewają, jak również pokazują – dzieci wraz z nauczycielką: Głowa, ramiona, kolana, pięty, kolana, pięty, kolana, pięty. Głowa, ramiona, kolana, pięty, oczy, uszy, usta, nos! PRZYKŁAD 4. RYSUNKOWE DYKTANDO Dzieci łączą się w pary. Jedna osoba jest artystą, który będzie rysował postać. Do jej wykonania niezbędna będzie druga osoba, która dyktuje, co jej partner(ka) ma narysować. To ona określa wszystkie szczegóły dotyczące wyglądu i cech charakterystycznych postaci. Dla wzmocnienia efektu i zarazem utrudnienia dzieciom zadania, osoba rysująca może mieć zamknięte (zawiązane) oczy. Po wykonaniu ćwiczenia następuje zamiana miejsc. PRZYKŁAD 5. CO SIĘ ZMIENIŁO? Dzieci biegają swobodnie w rytm muzyki. Na ustalony znak przystają, a nauczycielka wiesza w widocznym miejscu rysunek postaci w określonej pozycji (np. ręka w górze, noga w górze itp.). Zadaniem maluchów jest przystanięcie w pozycji, jaka jest zademonstrowana na rysunku zamieszczonym przez nauczycielkę. Za każdym razem ilustracja jest inna. PRZYKŁAD 6. CO TO JEST? Nauczycielka wybiera z pomieszczenia (obszaru), w którym znajduje się wspólnie z dziećmi, przedmiot, rzecz, a następnie opisuje na głos jego położenie. Zadaniem dzieci jest podążanie za wskazówkami nauczyciela i odgadnięcie, o jakiej rzeczy mówi, np.: Na półce z książkami na lewo od elementarza (świnka skarbonka) Na ścianie, pomiędzy szafą a drzwiami. Nad komodą (zegar) Przy ścianie, na prawo od okna, pod biurkiem (kosz na śmieci) Pod oknem, nad podłogą, przy ścianie (kaloryfer) Na podstawie artykułu Emilii Szymczak , Feliksa Piechoty, Wychowanie w przedszkolu (nr 20, X 2016 r.) Opinie naszych użytkowników Pragnę serdecznie podziękować za wspaniałe pomysły i ciekawe materiały z których korzystam już od jakiegoś czasu w pracy z dziećmi. Wasza strona jest po prostu fantastyczna(...) Agnieszka K. Wczoraj byłam bezradna jak pomóc mojemu dziecku w nauce tabliczki mnożenia. A dzisiaj jestem szczęśliwa, że dzięki Pani pomocy, mojemu dziecku udało się ruszyć z miejsca. Beata z Łodzi Bardzo często korzystam z serwisu Jest świetny, kapitalny, rozwija wyobraźnię, kreuje osobowość, rozwija zainteresowania :) Dziękuję. Elżbieta J., mama i nauczycielkaCzytaj inne opinie » W 2020 r. otrzymał NAGRODĘ GŁÓWNĄ w konkursie ŚWIAT PRZYJAZNY DZIECKU, w kategorii: Internet. Organizatorem konkursu jest: Komitet Ochrony Praw Dziecka. Na skróty: W tym miejscu są zebrane linki do różnorodnych ćwiczeń na orientację przestrzenną. Zadania polegają na odkodowaniu drogi lub wyrazów. Znajdziesz tu arkusze zarówno dla przedszkolaków, jak i dla uczniów. ↑Do góry SCENARIUSZ ZAJĘĆ Osoba prowadząca zajęcia: Agnieszka Sawicka Grupa wiekowa: 5- latki TEMAT TYGODNIA: Orientuję się w przestrzeni i w schemacie własnego ciała TEMAT ZAJĘCIA: „Od stóp do głów” – zabawy i ćwiczenia sprzyjające orientacji w schemacie własnego ciała oraz orientacji przestrzennej. METODY: – czynnościowe – słowne – poglądowe FORMY: – praca indywidualna – praca z całą grupą CEL OGÓLNY: utrwalenie znajomości schematu ciała i orientacji w przestrzeni CELE OPERACYJNE: dziecko: – prawidłowo nazywa i wskazuje części ciała; – potrafi wskazać różnice i podobieństwa w wyglądzie własnego ciała i innej osoby; – wykonuje ruchy izolowane – porusza określoną częścią ciała (np. tylko ręką, tylko głową, nogą i ręką, itp.); – rozróżnia i prawidłowo wskazuje kierunki w przestrzeni (w przód, w tył, w prawo, w lewo); – recytuje wierszyki utrwalające nazwy części ciała oraz kierunki w przestrzeni; – chętnie uczestniczy w zabawach ruchowych związanych z rozróżnianiem prawej i lewej strony ciała; – prawidłowo posługuje się liczebnikami głównymi w zakresie 6 oraz liczebnikami porządkowymi w zakresie 5 (liczy palce u rąk); POMOCE: kartoniki ze zdaniami prawdziwymi i fałszywymi na temat części ciała ludzkiego, 2 pojemniki (z uśmiechniętą i smutną buzią), plastikowe kółko, woreczek, pokrywka od pudełka, dwie rolki bibułki, 2 paski tektury, szablony dłoni i stóp (wycięte przez dzieci), obrazki dzieci, napisy: START, META, kostka liczbowa, dyplomy (dla każdego dziecka); PRZEBIEG ZAJĘĆ: 1. „ Iskierka” – zabawa w kręgu. Dzieci siedzą w kole, trzymając sie za ręce. Nauczycielka mówi: „Iskierkę przyjaźni puszczam w krąg, niech wróci do moich rąk”. Dzieci witają się uściskiem dłoni. 2. „Chodźcie do koła” – powitanie dzieci piosenką. „Chodźcie wszyscy tu, do koła. Zabawimy się wesoło. Witamy wszystkich was. Na zabawę nadszedł czas. Prawa ręka, lewa ręka, prawa noga, lewa noga, cały tułów oraz głowa. Witamy was”. 3. „Tacy sami” – rozmowa na temat różnic i podobieństw w wyglądzie ciała ludzkiego. Nauczycielka prosi dwoje dzieci (chłopiec, dziewczynka) aby stanęły obok siebie. Pozostałe dzieci przyglądają sie im uważnie i mówią czym się różnią ( ubiór, wzrost, kolor oczu, płeć…) i co mają wspólnego. Dochodzą do wniosku, iż każdy z nas inaczej wygląda, ale jesteśmy zbudowani tak samo (mamy dwie ręce, nogi…). 4. „Dziecko do dziecka” – zabawa w parach przy muzyce. Dzieci poruszają się w rytm muzyki w dowolny sposób. Na hasło: „dziecko do dziecka” szybko dobierają się w pary. Gdy słyszą muzykę tańczą razem. Na przerwę w muzyce nauczycielka wywołuje nazwy części ciała, którymi dzieci w swojej parze mają się dotknąć np. noga do nogi, plecy do pleców, nos do nosa, ucho do ucha itp. Gdy ponownie usłyszą „dziecko do dziecka” dobierają się w nowe pary i zabawa trwa dalej. 5. „Prawda czy fałsz?” – rozróżnianie zdań prawdziwych i fałszywych na temat części ciała. Dzieci losują zdania typu: – człowiek ma dwoje oczu – człowiek ma dwie lewe ręce – dłoń człowieka ma 6 palców – człowiek ma dwie prawe nogi – człowiek ma kolana – człowiek ma 1 łokieć – człowiek nie ma ramion – człowiek nie ma stóp – człowiek ma z przodu brzuch, z tyłu plecy Dziecko umieszcza zdania prawdziwe w pojemniku z uśmiechniętą buzią, fałszywe w pojemniku z buzią smutną. Samodzielnie wskazuje części ciała, o których jest mowa w określonym zdaniu (następnie wszystkie dzieci razem). Podaje prawidłowe odpowiedzi. Nauczycielka zadaje dodatkowe pytania, daje zadania do wykonania np. pokaż prawą rękę, lewą rękę, tupnij prawą nogą, policz palce (dziecko liczy palce na podstawie wiersza: „Pierwszy palec, drugi, trzeci”, porównuje ilość palców w prawej i lewej dłoni, podaje nazwy kolejnych palców – kciuk, wskazujący…). 6. „Dziwny taniec” – poruszanie określoną częścią ciała przy muzyce. Nauczycielka zaprasza dzieci do „dziwnego tańca” – tańca na siedząco. Wyjaśnia im, iż całe ciało musi być nieruchome. Tańczy jedynie ta część ciała, którą wywoła nauczycielka np. oczy, jeden palec, dwa palce, prawa dłoń itp. Przed rozpoczęciem zabawy nauczycielka pyta dzieci w jaki sposób mogą np. tańczyć oczy (dzieci podają swoje propozycje typu: można mróżyć oczy, zamykać, otwierać, patrzeć w prawo, w lewo…). Podczas zabawy każde dziecko „tańczy” według własnego pomysłu. 7. „Budowanie człowieka” – wspólne układanie ludzkiej postaci. Nauczycielka rozkłada na dywanie przedmioty znajdujące się w sali przedszkolnej ( plastikowe kółko, woreczek, pokrywka od pudełka, dwie rolki bibułki, dwa paski tektury, wycięte szablony dłoni i stóp). Układają postać ludzką na dużym arkuszu papieru. Dorysowują mazakami części twarzy (oczy, rzęsy, brwi, nos, usta). Po ułożeniu nauczycielka pyta dzieci jak można tę postać nazwać. Dzieci podają różne propozycje. 8. „W przód, w tył” – zabawa na rozróżnianie kierunków w przestrzeni. Nauczycielka pokazuje obrazki dzieci, które mają dla przedszkolaków różne zadania do wykonania np. – Marek: Idź 5 kroków do przodu – Wojtek: Idź 3 kroki do tyłu – Ela: Powiedz kto siedzi z twojej prawej strony – Emilka: Pokąż co należy zrobić, gdy przechodzimy przez ulicę – Kacper: Zaproś wszystkie dzieci do gimnastyki Dziecko wybiera sobie określony obrazek i wykonuje polecenie. 9. „Labirynt” – układanie na dywanie szablonów stóp. Nauczycielka pyta dzieci co oznacza słowo labirynt. Wiedzą, iż mają do pokonania pewną drogę, aby dojść do określonego punktu (niespodzianki). Układają na dywanie szablony stóp (wycięte wcześniej przez dzieci). Ilość kroków wyznacza rzut kostką. Przedszkolaki wskazują kierunki i układają trasę labiryntu od napisu „START” do napisu „META”. Nauczycielka pokazuje dzieciom niespodziankę do której „doszły” (DYPLOM przedszkolaka, który dużo wie – dla każdego dziecka). 10. „Siedmioskoczek” – zabawa muzyczna. Dzieci podskakują po obwodzie koła przy muzyce. Zatrzymują się przodem do środka koła i klaszczą 3 razy. Odwracają się do tyłu, klaszczą 3 razy i ponownie stają twarzą do środka koła. Słyszą sygnał dźwiękowy przy którym nauczycielka mówi: prawa ręka. Dzieci podnoszą prawą rękę do góry. Zabawa po obwodzie koła ponownie się powtarza. Za każdym razem słychać o jeden sygnał dźwiękowy więcej. Na koniec zabawy dzieci słyszą następujące komendy: prawa ręka, lewa ręka, prawa noga, lewa noga, prawe kolano, lewe kolano, prawy łokieć, lewy łokieć. Taniec kończy się ukłonem wszystkich dzieci. 11. „Cicho, cichutko” – masaż relaksacyjny. Nauczycielka mówi teksty krótkich wierszyków, przy których dzieci masują swoją nogę („Cicho, cichutko”), oraz plecy dziecka siedzącego przed nim („Dreszczyk”). 12. Wręczenie dzieciom dyplomów. Nauczycielka gratuluje dzieciom wiedzy na temat budowy ciała ludzkiego i orientacji w przestrzeni. Wręcza każdemu dyplom, na którym dziecko odrysowuje swoją dłoń. WIERSZE WYKORZYSTANE PODCZAS ZAJĘĆ: 1. „Pierwszy palec, drugi, trzeci – tak potrafią liczyć dzieci. Czwarty, piąty palec mam – widzisz? Umiem liczyć sam. Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć”. 2. „Ręce, nogi” Ręce robią: klap, klap, klap. Nogi tupią: tup, tup, tup. Tutaj swoją głowę mam, a na brzuszku: bam, bam, bam. Buzia robi: am, am, am. Oczy patrzą tu i tam. Tutaj swoje uszy mam a na nosie sobie gram. 3. „Wyliczanka” Pokaż Jasiu gdzie masz oko, gdzie masz ucho a gdzie nos. Pokaż rękę, pokaż nogę, gdzie na głowie sterczy włos. Daj mi rękę, tupnij nogą, kiwnij głową tak i nie. Klaśnij w dłonie, hop do góry, razem pobawimy się. 4. „Raz, dwa, trzy, cztery, raz, dwa, trzy. Bardzo zdrowo i wzorowo co dzień się gimnastykować. W lewo skręt, w prawo skręt, teraz dotknij własnych pięt. W górę kolano, ręce do boku, trzymaj się prosto, głowa wysoko”. 5. „Kółko małe, kółko duże, głowa prosto, ręce w górze. Ręce w prawo, ręce w lewo, tak się chwieje wielkie drzewo”. 6. „Gimnastyka to podstawa dla nas dzieci dobra sprawa. Ręce w górę, w przód i w bok, skłon do przodu, przysiad, skok. Marsz do koła, gra muzyka i skończona gimnastyka”. Wiersze do masażu relaksacyjnego: 1. „Cicho, cichutko” Cicho, cichutko, w puszystej kurteczce, chodziła raz myszka po gładkiej półeczce. Znalazła ser żółty, ząbkami go jadła, strzepnęła okruszki w kąciku usiadła, okruszki zebrała, ząbkami je zjadła, po gładkiej półeczce chodziła w kurteczce. 2. „Dreszczyk” Tędy płynie rzeczka, idzie pani na szpileczkach, tu przebiegły konie, tędy przeszły słonie, a tu idzie szczypaweczka, zaświeciły dwa słoneczka, spadł drobniutki deszczyk, czy przeszedł cię dreszczyk? Utwory muzyczne wykorzystane podczas zajęć: 1. Chodźcie do koła (taniec integracyjny – KLANZA) 2. Kałużowy deszcz (podkład muzyczny) 3. Menuet A – dur – Wolfgang Amadeusz Mozart (taniec integracyjny – KLANZA)

test na orientację dla dzieci